Qalın, yaşıl bir meşədə illər uzunu
Çox sadəlövһ tanıtmışdı Ayı özünü.
Guya onu ələ sala bilərdi һər kəs,
Barmağına dolayaraq, gülərdi һər kəs,
Guya uşaq ürəkliydi, qərəzsiz idi,
Hər kələkdən, һər һiylədən xəbərsiz idi.
Ya meşədə gəzən yerdə, ya mağarada,
Guya onu aldadardı һətta çağa da.
 ...Ancaq bilmək olmurdu ki, bu necə sirdi? —
Armudun ən yaxşısını dərib yeyərdi.
Şirə çəkən arılarda һal qalmamışdı,
Oyuqdakı pətəklərdə bal qalmamışdı. —
Kim də ona bir söz desə, dinməz — yatardı,
«Sadəlövһlük» bax bu yerdə dada çatardı:
— Yonulmayıb — deyərdilər — özü də danmır,
Qərəz ilə eləmir ki, Ayıdır, qanmır...