Dedi bir gün qarışqaya milçək:
-Sən zirəksən və ya ki, mən zirək?
Hara mən istəsəm uçub gedərəm,
Özümə hər yeri yuva edərəm.
Hər xörək üstünə qonub yeyərəm,
Səndən artıq hünərliyəm deyərəm.
Məni hərgah ki, qovsalar, qaçaram,
Uçmağa onda qol-qanad açaram.
Qanadım vermiş ixtiyar mənə,
Yoxdur əsla qəmim, nə var mənə?
Xörəyimdir həmişə amadə,
Kim yaşar mən kimi bu dünyadə?
Xabgahım hərirü dibadır,
Mənzilim bəzmi-şahu paşadır
Yoxdur əsla nə hörmətin, nə yerin.
Söylə, ağa, nədir sənin hünərin?
Dedi qarışqa:-Kəs daha sözünü,
Bəsdir az tərif eylə öz-özünü.
Yay günü yığmayanda mayəhtac,
Qış olanda, odur, qalarsan ac,
Çəkərəm yayda mən əgərçi cəfa.
Sürərəm qış zamanı leyk səfa.
İşdən ötrü ki, getmədi tənbəl.
İşinin axırı olar əngəl.
Çəksə hər kim ki, bir qədər zəhmət.
Olar, əlbəttə, aqibət rahət.