Şeirlər

Samuil Marşak. “Durğu işarələri”

Tərcüməçi İsa İsmayılzadə 

 


Axırıncı
Sətirdə,
Sözlər qurtaran yerdə
Durğu işarələri
Dayandılar üz-üzə,
Dayandılar göz-gözə. 
Əl-qolunu ata-ata,
Qaça-qaça
Gəldi nida.
Bağırdıqca bağırdı,
Çığırdıqca çığırdı: -
Ura! Ura!
Qara - vuul!
Taladılar!
Наrа baxırsan,
Наrа?! 
Gəlib çıxdı hardansa
Əyricəburan sual.
Yanlarını basa-basa
Yağdırırdı sualları
Dalbadal,
Bircə-bircə: -
Kim?
-     Kimi?
-     Hardan?
-     Necə? 
Gəlib çıxdı vergüllər –
Qıvrımsaçlı gözəllər.
Dayanırsan, boylanırsan
Nəfəsini dərən kimi,
Hər vergülü görən kimi. 
Çapıb gəldi iki nöqtə,
Diyirlənə-diyirlənə
Qopub gəldi üç nöqtə. 
Vergüllər başladılar: -
Bizim öz yerimiz var!
İmla yazanda - vergül,
Müəllimin sözünə
Qulaq asanda - vergül! 
Nöqtəli vergül xala
Heç kəsdən qalmaz dala:
- Nöqtə yoxsa üstünüzdə -
Gərək deyilsiniz siz də!.. 
Qoşa gözlərində nəm,
Qışqırdı iki nöqtə:
- Nöqtəli vergüldən də,
Vergüldən də üstünəm - 
Baxın, təkgöz nöqtədən
İki dəfə böyüyəm mən!
İki gözlə baxıram,
Əyri yolla yoxdu aram. 
Gözünü döyə-döyə,
Özünü öyə-öyə
- Yoox! - səsləndi üç nöqtə -
Mən hamıya gərəyəm,
Tezcə görürlər məni!
Elə ki söz qurtardı –
Düzürlər üç nöqtəni... 
Sual boynunu bükdü,
Heyrətləndi: - Sözə bax!..
Nida çiynini çəkdi,
Deyindi: - hm... Sözə bax!.. 
Tənha nöqtə birdən-birə
Ayağını vurdu yerə:
- Gərək son sözü mən deyəm!
Cümlə mənlə qurtarır –
Mən hamıdan gərəkliyəm!..