Leyla tikiş tikmәyi xoşlayırdı. Onun yaşıl, qırmızı, göy, sarı rәngli sapları vardı. Hәmişә anası ilә bağa gәzmәyә gedәndә iynә, sap vә bir parça ağ aparıb, әl işi ilә mәşğul olardı...

Havalar bәrk soyumuşdu. Leyla parça üzәrindә öz yolkasının, yolkadan asılmış oyuncaqların şәkillәrini tikmәyә başlamışdı. Amma Şaxta babanı görmәdiyindәn onu olduğu kimi çәkә bilmirdi. Bir dәfә Leyla anasından soruşdu:
— Ay ana, bәs Şaxta baba nә vaxt gәlәcәk?

Leylanın anası pәncәrәdәn bayıra baxıb dedi:
— Hava dolub. Ya bu axşam, ya da sabaһ gәlәr.

Leyla ertәsi gün sәһәr tezdәn durdu ki, görsün Şaxta baba gәlib, ya yox? Birdәn pәncәrәyә baxıb gördüyünә mәәttәl qaldı. Pәncәrә  şüşәlәrinin üstündә kim isә elә bil gümüşü saplarla qarlı yolka budaqlarının şәklini çәkmişdi. Elә qәşәng idi ki, adam baxdıqca
baxmaq istәyirdi.

Leyla tez anasını sәslәdi:
— Ana, ay ana! Şüşәlәrimizә bu şәkillәri kim çәkib?

Leylanın anası pәncәrәyә baxıb gülümsündü:
— Hә, qızım, bunları Şaxta baba çәkib.
— Demәli, Şaxta baba gәlib, һә?
— Gәlib, qızım, gәlib. Sabaһ yolka şәnliyinә gedib, onu orada görәcәksәn. Leyla şüşә üzәrindәki naxışlara bir xeyli baxdı:
— Şaxta baba nә qәribә rәssam imiş. Gör bir nә yaxşı şәkillәr çәkib.

Mәn dә onun kimi çәkәcәyәm.

Balaca Leyla iynә-sapını götürüb ağ parça üzәrindә gümüşü rәng saplarla yolka budaqlarının vә budaqdakı oyuncaqların şәklini tikmәyә başladı.

O, işlәyә-işlәyә һәrdәn gözaltı pәncәrәyә tәrәf baxırdı...