Babası Muradı evlərinin yaxınlığındakı “Xan bağı”na apardı. Günəşin şüaları ağacların yaşıl yarpaqları arasından süzülür, onların gözlərini qamaşdırırdı. Murad gün eynəyini taxıb yoluna davam elədi. Şamları, küknarları budaq-budaq gəzən bapbalaca, uzunquyruq dələlər, hovuzun içərisində cüt-cüt üzən dümmağ qu quşları, quyruğunda yeddi rəng olan tovuzquşu, uzun dimdikli balıqyeyənlər, haça buynuzlu marallar, ürkək-ürkək boylanan cüyürlər Muradın çox xoşuna gəlir, o, tez-tez babasına suallar verirdi:

-Baba, marallar nə yeyir ki buynuzları belə yekədi?

-Ot yeyirlər, Murad!

-Bəs cüyürlər?

-Cüyürlər də ot yeyir.

-Bəs dələlər?

-Dələlər qoz yeyir, müxtəlif ağacların tumunu yeyir.

-Bəs quşlar?

-Quşlar dən yeyir, tum yeyir.

- Baba, bəs onda niyə o quşun adı balıqyeyəndi?

-Həəəə, bala, bu quş isə balıqla qidalanır.

Babası Murada cavab verdikcə Murad yeni-yeni suallar tapırdı. O, bağdakı bütün ağacların, kolların, hətta çiçəklərin də adını öyrənməyə çalışırdı.

Birdən-birə göyün üzünə buludlar çökməyə başladı. Baba yağış yağacağından çox narahat oldu və Murada dedi:

-Murad, gedək evə hava tutulur, yağış yağar islanarıq.

Murad bağdan ayrılmaq istəmirdi. O, diqqətlə göyün üzünə baxdı və sevincək halda dedi:

-Baba, yağış yağmayacaq, bir bax, Günəşin gözləri qamaşmasın deyə eynək taxıb, birazdan eynəyini çıxaracaq.

Babası onun saçlarını sığallayıb, dedi:

-Gedək, Günəş eynəyini çıxaranda bir də gələrik.