Bir kənddə Nəbi adlı igid bir oğlan yaşayırdı. Onun gözəl bir atı vardı. At Nəbiyə, Nəbi də ata yaraşırdı.

Tahir adlı bir nəfər Nəbinin atını ələ keçirmək fikrinə düşmüşdü. Amma o bilirdi ki, atı Nəbinin əlindən zorla ala bilməz. Buna görə də hiyləyə əl atdı.

Tahir gəlib Nəbinin yolu üstündə uzandı. Nəbi yaxınlaşanda bərkdən zarımağa başladı. Nəbi atdan düşüb ona yaxınlaşdı:

– Nə olub, qardaş? Sənə necə kömək edim?

– Xəstəyəm, yeriyə bilmirəm. Məni tez kəndə çatdır, – deyə Tahir inildədi.

Nəbi onu qucağına alıb ata mindirdi. Özü də tərkinə minmək istəyirdi ki, birdən Tahir onu itələyib atı irəli sürdü. Bir az uzaqlaşıb dayandı, Nəbiyə sarı dönüb dedi:

– Salamat qal, Nəbi. Sənin atına gözüm düşmüşdü. Ona görə də əlindən aldım. Sən isə öz başına çarə qıl.

Nəbi onun dalınca qışqırdı:

– Bircə dəqiqə ayaq saxla. Eşit, gör nə deyirəm. O atı sənə bağışladım. Sağlığına qismət olsun. Amma səndən bir xahişim var: atı məndən bu yolla aldığını heç kimə demə.

– Niyə? – deyə Tahir soruşdu.

– Çünki insanlar bundan sonra birbirinə inanmazlar. Çətinə düşənə heç kim kömək əlini uzatmaz.