Bir dəfə Xoşbəxtlik meşə ilə gedir . Qəfildən bir quyuya düşür. Oturub ağlamağa başlayır. Birdən yaxından insan ayağının səsini eşidib onu köməyə çağırır:

– Ey xeyirxah insan, çıxar məni buradan.

– Əvəzində nə verəcəksən? –deyə insan soruşur.

– Nə istəyirsən?

– Dənizə görünüşü olan, dəbdəbəli, böyük və gözəl bir ev istəyirəm.

Xoşbəxtlik onun istəyini yerinə yetirir və insan sevincək onu quyuda qoyub qaçır.

Xoşbəxtlik yenə hönkür-hönkür ağlayır. Yenə də səs eşidib haraylayır: – Ey xeyirxah insan, çıxar məni buradan.

– Əvəzində nə verəcəksən? – deyə bu insan da soruşur.

– Nə istəyirsən?

– Ən bahalı markadan olan gözəl maşın istəyirəm.

Xoşbəxtlik ikinci insanın da istədiyini ona verir. Ancaq o da sevinərək qaçıb gedir və Xoşbəxtliyi quyudan çıxarmağı unudur.

Tamam ümidini itirdiyi bir vaxtda Xoşbəxtlik görür ki, kimsə yuxarıdan üzüaşağı baxır. Ağlamağını kəsib deyir:

– Ey xeyirxah insan, çıxar məni buradan, xahiş edirəm.

Bu insan onu quyudan çıxarıb yoluna davam edir. Xoşbəxtlik onun dalınca qaçaraq soruşur:

– Ey insan, mənə etdiyin köməyin əvəzində nə istəyirsən?

– Mənə heç nə lazım deyil, – deyə insan cavab verir.

Xoşbəxtlik bundan sonra onun dalınca gedir və heç vaxt ondan ayrılmır.