Biri var idi, biri yox idi, Sərraf adlı oğlan var idi. Sərraf çox tənbəl idi. Ata-anası nə qədər ki, sağ idi, o heç nədən korluq çəkmirdi, elə ki, onlar öldülər, oğlan yeməyə yavan çörək belə tapmadı. Bir-iki gün qonşulardan çörək alıb yedi.

Biri vardı, biri yoxdu, bir kənddə qoca yaşayardı. Bu qocanın bir bağı və bir evi vardı. Bu bağda gavalı ağacları, evdə isə oğlu böyüyürdü. Oğlanın iyirmi yaşı tamam olan kimi o evlənmək istədi. Evlənmək üçün atasından izn istədi, atası isə dedi:

Biri vardı, biri yoxdu, bir padşahın ölkəsində bir ovçu, onun da bir arvadı vardı. Ovçu çox kasıb güzəran keçirirdi. Bütün dağları, meşələri, çölləri gəzirdi, dolanırdı, ancaq ki, gündə bir quş vururdu. Bu quşu bazarda qəpik-quruşa verirdi, çörək alırdı, arvadıynan yarı qarını ac, yarı qarını tox dolanırdılar. Ovçunun arvadı bir qarın fətirə varlıların qapısını süpürərdi, zibilini atardı. Bəli, bir gün ovçu çox gəzdi, dolandı, ov tapmadı, axırda bir böyük dağın başına çıxdı. Ov axtarırdı ki, birdən böyürdən bir pələng çıxdı.  

Qürub vaxtı səma qıpqırmızıydı. Elə bil ki, dağların başından oyana dığırlanan günəşin yan-yörəsinə yumruq boyda nar sıxmışdılar. Axşam düşür, ətrafa qəribə sakitlik çökürdü. Uçub gedən qırmızı-qırmızı buludları qovan xəfif yay küləyi ağacların budaqlarını titrədir, pıçıldaşan körpə kövrək yarpaqlara sığal çəkirdi.

Uca Tanrı yeri, göyü, dənizləri, çayları, okeanları, dağları, bir sözlə hər şeyi yaratdı. Otlaqları, münbit torpaqları, zümrüd meşələri də o yaratdı... Bu meşələrə gözəllik gətirən quşları, heyvanları da Tanrı yaratdı. Çayları da balıqsız etmədi.