Bəhlul bir gün yolun kənarında oturubmuş. Padşah adamları ilə gəlib buradan keçəndə Bəhlulu görüb vəzirinə deyir:  

Yayın isti günlərindən birində Bəhlul adəti üzrə karvan yolunun üstündə gül satırmış. Deyilənə görə, hər gül alana bir ağıllı söz deyib yola salırmış. Bəhlul yol üstündə o qədər oturur ki, yorulub yuxusu gəlir. Odur ki, paltarını soyunub başının altına qoyur, çuxasını üstünə salıb bir az gözünün acısını almaq istəyir. 

İki kəndli qonşuluqda yer şumlayırmış. Bir axşam işdən sonra üz-üzə gəlirlər. Kəndlinin biri o birinə deyir:  

Günlərin birində Bəhlula qonaq gəlir. Həmin günü Bəhlulun özünü böyük bir məclisə çağırırlar. Bəhlul qonağını da özü ilə aparır, yolda qonağına deyir ki, məndən sənə vəsiyyət, yadında saxla, bir məclisə gedəndə öz yerini tanı, elə yerdə oturma ki, səni durquzsunlar. Bir də, söz xəbər almasalar danışma, bir şeyi istəməsələr vermə.  

Bəhlul bir gün üzünü qırxdırmağa gedir, dəllək onu dəli hesab eləyib başını küt ülgüclə qırxır, dərisini beş-on yerdən kəsik-kəsik eləyir, hər kəsdikcə də yerinə pambıq basır.

Bəhlulun bir şagirdi varmış. Özü nə bilirdisə, şagirdinə də öyrədirmiş. Bir vaxt şagird görür Bəhlulun bidiklərinin hamısını o da bilir. Bir tərəfdən də Bəhlulun şöhrətinin hər tərəfə yayıldığını görüb fikirləşir ki, elə yaxşısı budur, ustadımdan ayrılım, gedim özümü Bəhlul kimi qələmə verim. Elə bu fikirlə də Bəhlula deyir: