İsi Ab­bas oğlu Mə­lik­za­də 1934-cü il ma­yın 1-də Ağ­ca­bə­di ra­yo­nu­nun Xal­fə­rəd­din kən­din­də do­ğul­muş­dur.

Orta mək­tə­bi bi­ti­rən­dən son­ra İsi 1952-ci il­də Ba­kı­ya gə­lib M.Əziz­bə­yov adına Azər­bay­can Sə­na­ye İns­ti­tu­tu­nun Neft-kim­ya fa­kül­tə­si­nə da­xil ol­muş, 1957-ci il­də ins­ti­tu­tu uğur­la bi­ti­rib tə­yi­nat üz­rə Əziz­bə­yov Neft Mə­dən­lər ida­rə­sin­də ope­ra­tor, ye­rüs­tü ava­dan­lıq us­ta­sı iş­lə­miş­dir. Üç il neft mə­dən­lə­rin­də iş­lə­dik­dən son­ra tə­yi­nat müd­də­ti qur­tar­dığı üçün iş­dən çı­xıb hə­mi­şə­lik ra­yon­da ya­şa­maq ümi­di ilə 1961-ci il­də Ağ­ca­bə­di­yə qa­yıdır. Hə­min ildə yazıçı ar­tıq ev­lən­miş­di, bir oğ­lu və bir qı­zı var­dı, İçə­ri­şə­hər­də ki­ra­yə­də ya­şa­yır­dı. Bu mən­zil məs­ci­din ya­nın­da, bö­yük tut ağa­cına lap yaxın idi. İsi 1957-ci il­də - ins­ti­tu­tu bi­tir­di­yi il ki­ra­yə­çi­si ol­duğu ai­lə­nin ki­çik qı­zına ev­lən­miş­di. Bu qız - Əsə­do­va Lə­ti­fə Əsəd qı­zı - tibb ba­cı­sı idi. On­la­rın iki qı­zı, bir oğ­lu ol­muş­dur. Qız­la­rı Xa­ti­rə və Ar­zu ali pedaqoji təhsil alıblar. Oğ­lu Sa­leh ürək xəs­tə­li­yin­dən və­fat et­miş­dir.

Yazıçı­nın ilk mət­bu ya­zı­la­rı 1950-ci illərin sonu 1960-cı illərin birinci yarısına aid­dir. O, ədə­biy­ya­ta «Kir­pi» jur­na­lın­da çıxan sa­ti­rik ya­zı­lar­la gəl­miş, jur­nal­da ça­lı­şan Sa­lam Qə­dir­za­də ilə dost­laş­mış­dı. İsinin ilk he­ka­yə­si «Peş­man­çı­lıq» adı ilə 1957-ci il­də «Ağ­ca­bə­di pam­bıq­çı­sı» qə­ze­tin­də dərc olun­muş­du. Son­ra­lar uşaq­lar üçün yaz­dığı he­ka­yə­lə­ri «Pio­ner qə­ze­ti»ndə, «Pio­ner» jur­na­lın­da çap olun­muş­du. Yazıçı 1960-cı il­lə­rin ikin­ci ya­rı­sın­dan cid­di möv­zu­la­ra da­ha çox bağ­lan­mış­dır.

1964-cü il­də gənc yazıçı­nın ilk he­ka­yə­lə­rin­dən iba­rət «Həs­rə­tin so­nu» ad­lı  ki­çik ki­ta­bı çıxır. Bu­ra­da­kı he­ka­yə­lər­də də­qiq, ifa­də­li xalq di­li var idi, bu dil mü­əl­li­fin şüb­hə­siz bə­dii is­te­da­dın­dan xə­bər ve­rir­di. La­kin hə­ya­ta mü­na­si­bət ba­xı­mın­dan gənc mü­əl­li­fin ilk he­ka­yə­lə­ri sa­də­lövh tə­sir ba­ğış­la­yır­dı. Hə­ya­tın­da­kı növ­bə­ti sınaq­lar, ta­le­yin zər­bə­lə­ri hə­lə onun kənd­li sa­də­lövh­lü­yünü, in­san­lar­da ax­tar­dığı işıq­lı tə­səv­vür­lə­ri alt-üst et­mə­li idi.

Ədə­bi mü­hit­də işə dü­zəl­mə­si İsi Mə­lik­za­də üçün qə­zet və jur­nal­la­rın qa­pı­la­rını da­ha ge­niş aç­dı. Ədə­bi or­qan­lar­da iş­lə­mək o za­man­lar na­si­rin çap olun­ma­sı üçün çox gə­rək­li idi. Azər­bay­can ədə­bi mü­hi­tin­də şəx­si mü­na­si­bət­lər hər şey­dən çox rol oy­na­yır­dı. Ədə­bi or­qan­da iş­lə­mək məhz bu yo­lu gənc yazıçı­nın üzü­nə açır­dı. Tez­lik­lə İsi Mə­lik­za­də «Ul­duz» jur­na­lın­da mə­sul ka­tib və­zi­fə­si­nə irə­li çə­kil­di (1968-1973).

1969-cu il­də «Gənc­lik» nəş­riy­ya­tın­da yazıçı­nın ikin­ci ki­ta­bı - «Öz­gə ana­sı» çap­dan çıxdı. O za­man­lar nəş­riy­yat­lar­da ki­tab­lar üç-dörd il əv­vəl­dən oxu­nub pla­na sa­lın­dığı üçün bu top­lu­da yazıçı­nın 1964-1966-cı il­lər­də, hə­lə Bak­qaz­da iş­lə­di­yi za­man yaz­dığı üç po­ves­ti top­lan­mış­dı.

İsi Mə­lik­za­də 1968-ci il­də Yaz­ıçı­lar İttifaqı­nın üzv­lü­yü­nə qə­bul olun­du. 1973-cü il­də − beş il «Ul­duz» jur­na­lının mə­sul ka­ti­bi iş­lə­dik­dən son­ra  jur­na­la ye­ni re­dak­tor gəl­mə­si ilə bağ­lı ora­dan çıxdı və Azər­nəşr­də re­dak­tor iş­lə­mə­yə başl­adı. 60-70-ci il­lər nəs­ri­nin par­laq nü­mu­nə­lə­ri­nin mü­əl­li­fi olan İsi Mə­lik­za­də do­la­nı­şıq çə­tin­lik­lə­ri ilə bağ­lı sər­bəst ya­ra­dıcılıq­la məş­ğul ola bil­mir­di: ai­lə­ni do­lan­dır­maq üçün o, müt­ləq ha­ra­da­sa iş­lə­mə­li idi. Yazıçı­lıq isə onu do­lan­dı­ra bil­mir­di, çün­ki ki­tab­la­rı an­caq üç-dörd il­dən bir pla­na dü­şür­dü. On­lar­dan alınan qo­no­rar­la pe­şə­kar ya­ra­dıcılıq­la məş­ğul ol­maq müm­kün de­yil­di.

Ona gö­rə yazıçı­nın 1974-cü il­dən iş­lə­di­yi və­zi­fə­lər an­caq onun vax­tını alır və onun ye­ni-ye­ni əsər­lər üzərində işini yubadırdı. Ədə­bi zöv­qü və möv­qe­yi ay­dın­laş­dıq­dan son­ra onun müx­tə­lif re­dak­tor­lar­la, on­la­rın əli al­tın­da iş­lə­mə­si çə­tin­lə­şir­di. Ona gö­rə 70-ci il­lə­rin or­ta­la­rın­dan İsi Mə­lik­za­də müx­tə­lif yer­lər­də qı­sa müd­dət­lər­də iş­lə­miş­dir.

Yazıçı 1980-ci il­lər­də kən­də tez-tez ge­dib-gə­lir, ora­da iş­lə­yir­di. Bu il­lər­də  bir sıra əsər­lər məhz yazıçı­nın doğma ata evin­də ya­zıl­mış­dı. La­kin İsi Mə­lik­za­də uzun müd­də­tə kənd­də də ya­şa­ya bil­mir­di. Ona gö­rə yazıçı 1988-1990-cı il­lər­də Aka­de­mik Dram Te­at­rın­da ədə­bi his­sə mü­di­ri iş­lə­di. Onu te­at­rın di­rek­to­ru Hə­sən Tu­ra­bov­la ço­xil­lik dost­luq mü­na­si­bət­lə­ri bağ­la­yır­dı.

İsi Mə­lik­za­də­nin ilk ki­ta­bı olan «Həs­rə­tin so­nu» 1964-cü il­də, so­nun­cu − onun­cu ki­ta­bı «Do­la­şa­la­rın nov­ruz bay­ra­mı» ki­ta­bı isə 1992-ci il­də çıx­mış­dır. Təx­mi­nən otuz il ər­zin­də yazıçı­nın on ki­ta­bı çıx­mış­ və on­la­rın ara­sın­da 3-4 il ara ol­muş­dur. «Köv­rək qa­nad­lar» (Gənc­lik, 1973), «Kü­çə­lə­rə su səp­mi­şəm» (Gənc­lik, 1977), «Ya­şıl ge­cə» (Yazıçı, 1979), «Gü­nəş­li pa­yız» (Yazıçı, 1982), «Də­də pa­lıd» (Yazıçı, 1984), «Gümüş­göl əf­sa­nə­si» (Yazıçı, 1987), «Şeh­li çə­mən­lə­rin işığı» (Yazıçı, 1991), «Do­la­şala­rın nov­ruz bay­ra­mı» (Gənc­lik, 1992). Bu ki­tab­lar­da bir sıra po­vest­lə­rin tək­rar çap edil­di­yi­ni nə­zə­rə al­saq, eti­raf et­mə­li­yik ki, yazıçı­nın ən məh­sul­dar döv­rü 70-ci il­lər idi. Ümu­mi­lik­də isə onun ir­si o qə­dər də bö­yük de­yil­dir. Gö­rünür müx­tə­lif re­dak­si­ya­lar­da iş­lə­mə­si onun həd­dən ar­tıq vax­tını al­mış­dır.

Yazıçı­nın 80-ci il­lər­də qə­lə­mə al­dığı he­ka­yə­lər­də də­rin bir bəd­bin­lik, çı­xıl­maz­lıq əh­val-ru­hiy­yə­si var idi. Be­lə hal­da məh­sul­dar ya­ra­dıcılıq­dan söh­bət ge­də bil­məz­di. Yazıçı 1990-1994-cü il­lər­də «Azər­bay­can» jur­na­lın­da şö­bə mü­di­ri və­zi­fə­sin­dən sim­vo­lik bir əmək haq­qı alır­dı. 1990-1995-ci il­lər ya­ra­dı­cı zi­ya­lı­lar üçün ən çə­tin im­ta­han döv­rü ol­du.

İsi Mə­lik­za­də 1995-ci il de­kab­rın 5-də Ba­kı­da ürək xəs­tə­li­yin­dən və­fat et­miş­dir. O, öz və­siy­yə­ti­nə uy­ğun ola­raq Ağca­bə­di­də dəfn olun­muş­dur.