Naibәnin babası axşamdan tapşırmışdı ki, buğdadan, darıdan yuyub tәmizlәsinlәr, aparıb dәyirmanda üyüdәcәkdir. Ona görә dә Hürü nәnә dәni yuyub, qurutmaq üçün palazın üstünә sәrmişdi. O, balaca nәvәsi Naibәnin dә әlinә bir çubuq verib demişdi ki, toyuq-cücәni yaxına buraxma!

Naibә gaһ buğdaları bir yerә yığıb tәpә düzәldir, gaһ da bu ovcundan o ovcuna tökәrәk, öz-özünә dәyirman- dәyirman oynayırdı. Birdәn qızın qulağına cik-cik sәsi gәldi.

— Cik... cik... cik...
— Kiş!.. Kiş!..—deyә Naibә dönüb sәs gәlәn tәrәfә baxdı. Bu dәfә dәnә tәrәf gәlәn toyuq deyildi. O, palazın yanında bir sәrçә gördü. Naibә nә qәdәr kiş-kiş deyib onu qovdusa da, sәrçә getmәdi.

Uçub bir az kәnara qondu. Görünür o necә olursa-olsun dәn aparmamış getmәyәcәkdi. Naibәnin quşa yazığı gәldi. Onu çağırmağa başladı:
— Cü-cü-cü-cü... cü-cü...

Sәrçә pırıltı ilә palazın üstünә qondu. Dәnә bir- iki dimdik vurandan sonra uçub getdi.

Naibә quşdan gözlәrini çәkmirdi. Sәrçә uçub düz daxmanın üstündәki dirәyә qondu. Dirәyin üstündәki külәşin arasında bir yuva görünürdü. Çox keçmәdәn iki-üç bala sәrçә yuvadan başlarını çıxararaq dimdiklәrini analarına tәrәf uzadıb cikgildәşdilәr. Ana sәrçә onların һәrәsinin ağzına bir-iki dәn qoydu, sonra yenә pırr elәyib uçdu.

O, belәcә bir neçә dәfә qanad açıb gәldi, sonra yuvasına qayıtdı.

Elә ki, balalarını yedizdirib doydurdu, uçub һәyәtdәki tut ağacının budağına qondu. Dimdiyini ağaca sürtdü. Sonra qanadını çalıb ayağının birini yana uzatdı vә şәn bir sәslә cikgildәdi.

Naibә gördü ki, bayaq özünü ora-bura çırpan, dәn üçün vurnuxan sәrçә indi raһat olmuşdur. Görünür әtcә balalarını yedizdirib doydurduqdan sonra bu balaca quşun da ana ürәyi raһatlıq tapmışdı...