İsti yay günü Tənbəl talada uzanıb yuxuya getmişdi. Günəş yuxarı qalxdıqca şüaları daha da isti olurdu.

Tənbəl bir də o vaxt oyandı ki, istidən bütün bədəni yanır, amma durub, kölgədə uzanmağa, yerini dəyişməyə tənbəllik etdi. Günəşə dedi:

– Ay Günəş, istidən bişdim axı. Nə olar, bir az o tərəfə, ağacların dalına çəkil.

Günəş gülüb dedi:

– Sən deyirsən indi mən boyda Günəş bir Tənbəlin arzusu ilə yerimi dəyişim?

Heç elə şey olar?

Tənbəl hirslənib qışqırdı:

– Demək, sən çəkilmək istəmirsən, hə!

– İstəmirəm.

– Aha, belə?! Onda mən də sənin acığına yerimdən tərpənməyəcəm. Elə buradaca uzanacam.