Əyyub Türkay. Tənha ağac və külək
Bir Ağac çöldə,
Yaşayırdı tək.
Onu narahat,
Edirdi Külək.
Ağaca dedi,
-Sən ki, tənhasan.
Yıxmağım səni,
Olacaq asan.
Ağac söylədi,
-Təkəm, tənhayam.
Mən bu çöllərə,
Tanrıdan payam.
Qıra bilərsən,
Budaqlarımı.
Yola bilərsən,
Yarpaqlarımı.
Köküm daima,
Yerdə qalacaq.
Böyüyüb yenə,
Ağac olacaq.
Nə olsun, yoxdur
Arxa-dayağım.
Bil ki, bərkiyib,
Yerə ayağım.
