Külək ağacların yolar telini,
Elə ki, havada soyuqluq duyar.
Göylər də bəmbəyaz bulud əlini
ehmalca dağların çiyninə qoyar.

 
Çoban papağıtək başında duman
təklikdən sınıxıb, solub bu dağlar.
Körpə uşaq kimi kövrəlib yaman,
bir az sözgötürməz olub bu dağlar.

 
Yamacda qaralan kor ocaq kimi
özünə bir həmdəm arayır meşə.
Ağac dişləriylə bir daraq kimi
küləyin saçını darayır meşə.

Daha bu çöllər də buludsuz deyil,
dumana bürünür, çənə bürünür.
Don vurmuş  küknarlar  şamdır elə bil,
başında  yamyaşıl alov görünür.

 
Bir gün bahar gəlib keçsə yanımdan
qışın buz inadı qırılacaqdır.
Yazbaşı  şamlar da öz qar qınından
yaşıl qılınc kimi sıyrılacaqdır.

 
Torpağa sancılmış yaş çubuqları
Bahar oyadacaq  saf  toxum kimi.
Gəzib budaqları , tumurcuqları
Günəş çırtladacaq iri tum kimi…