Londonda vəhşi heyvanlar nümayiş olunurdu və qazanc kimi pul, və ya vəhşi heyvanları bəsləmək üçün it və pişik əldə edilirdi.

Bir gün bir nəfər heyvanlara baxmaq istədi: küçədən bir köpək tutub heyvanxanaya gətirdi. Baxmasına icazə verdilər və köpəyi götürüb yemək üçün qəfəsə aslanın yanına atdılar.

Köpək qorxusundan quyruğunu ayaqlarının arasına alıb qəfəsin bir küncünə sıxıldı. Aslan onun yanına yaxınlaşdı və onu iyləməyə başladı. Köpək arxası üstə uzanıb pəncələrini qaldırdı və quyruğunu yelləməyə başladı. Aslan pəncəsi ilə ona toxundu və çevirdi.

Köpək yerindən sıçradı və arxa ayaqları üstə aslanın qarşısında dayandı. Aslan itə baxdı, başını o yana bu yana yellədi, ancaq ona toxunmadı.

Sahibi qəfəsə ət atanda aslan tikəsini köpəklə bölüşdü. Axşam aslan yatanda isə köpək onun yanına uzandı və başını onun iri pəncəsinə qoydu.

O vaxtdan bəri, köpək aslanla eyni qəfəsdə yaşadılar, aslan ona toxunmadı, birlikdə yedilər, yatdılar və bəzən oynadılar.

Bir gün bir nəfər vəhşi heyvanlara baxmaq üçün heyvanxanaya gəldi və qəfəsdə olan  köpəyini tanıdı; köpəyin şəxsi köpəyi olduğunu söylədi və heyvanxananın sahibindən ona geri verməsini istədi. Köpəyi sahibinə vermək istədilər, ancaq qəfəsdən götürmək üçün köpəyi çağırmağa başladıqları anda, aslan qəzəblənib kükrəməyə başladı.

Beləliklə, aslan və köpək bir il eyni qəfəsdə yaşadılar.

Bir il sonra köpək xəstələndi və öldü. Aslan dostunu iyləyib, yalayıb, pəncəsi ilə ona toxundu. Öldüyünü anladıqda isə qəfildən yerindən sıçradı, qəfəsin divarına tərəf qaçdı və pəncələri ilə döşəməni gəmirməyə başladı.

Bütün günu qəfəsin bir başından o biri başına doğru hərəkət edib bərkdən kükrəyirdi, sonra ölü itin yanında uzandı və susdu. 

Sahibi ölü iti qəfəsdən çıxarmaq istədi, lakin aslan heç kəsi yanına buraxmırdı.

Sahibi başqa bir köpəyin aslanın kədərini unudacağını düşündü və qəfəsə, aslanın yanına, başqa bir köpək buraxdı; lakin aslan dərhal onu parçaladı, sonra ölmüş dostunu pəncələri ilə qucaqladı və beş gün onun yanında sakitcə uzandı.

Altıncı gün aslan öldü.