Tərcümə edəni Mirmehdi Seyidzadə

 
Ququ quşu ağacda oturdu qəmli-qəmli
Onu görüb Göyərçin belə dərdli-ələmli.
Şirin dillə soruşdu: - Nə var, nə olmuş sənə?
Neçin kədər buludu çökmüş belə çöhrənə?
Yoxsa yazın bitməsi qəlbinə etmiş əsər?
Düşünürsən qış gəlir, qalmır sevgidən əsər.
Ququ cavab verdi ki, neyləyim, dərd çəkməyim,
Özün düşün!.. Mümkünmü, göz yaşları tökməyim?
Bir yar sevdim yazda mən... nəhayət, oldum ana,
Lakin indi övladlar heç yaxın düşmür mana.
Analığın bumudur haqqı-sayı dünyada,
Ana neyləyə bilər qədirbilməz övlada.
Ördəkləri görəndə həsəd aparıram mən,
Balaları bircə an ayrılmır çevrəsindən.
Səs verir toyuğun da səsinə cücələri,
Qaçır gəlir yanına fərəsi, beçələri.
Olsa da ürəyimdə analıq məhəbbəti,
Görmürəm sonsuz kimi əsla övlad şəfqəti.
Göyərçin dedi: - Yazıq! İndi dərdini andım,
Acıdım kədərinə, səninçün qəlbən yandım.
Sevməsəydi övladım məni artardı dərdim
Bircə gün yaşamazdım, yəqin bil ki, ölərdim.
Cahanda az deyildir bu vəfasız övladlar,
Ancaq, əzizim, mənim bir işə heyrətim var.
Yay zamanı uçurdun, yoxdu bir yurdun-yuvan
Gəzirdin boş-boşuna... Bala çıxartdın hardan?
-Yaxşı ki, xoş günləri gəzişmək olub peşəm,
Bir yerdə oturmayıb, əylənib kef çəkmişəm.
Yumurta da qoyanda olmuşam yad yuvada.
Onda neçün təqsiri yükləyirsən övlada?
Sənin övladlarına analıq haqqın hanı?
Övlad sevə bilərmi, sənin kimi ananı.
Əziz ata-analar, unutmaym bu dərsi,
Düşünün, bilin nədir, övladın tərbiyəsi.
Əgər övladlarmız yaşayır başqa yerdə,
Tərbiyə görür onlar yad evdə, yad ellərdə.
Sizdən hiss etməyiblər nə ünsiyyət, nə şəfqət,
Heç bəsləyə bilərmi sizə dərin məhəbbət.
İndi özünüz deyin, uşaqlarmı taqsırkar,
Yoxsa sizdə qüsur var?..