Tərcümə edəni Abdulla Şaiq 

Arabalar dibçək ilə yüklənmiş.
Dağ başından enməlidir, yol - eniş.
Arabaçı toxuşmasınlar, deyə,
Birincini başladı endirməyə.
Arabanı yavaş-yavaş qoçaq at
Sağrısında aparır, bir oynaq at,
Dağ başından qoca atı danlardı,
Hər addımda ona tənə vurardı:
-Xərçəng kimi geriləyir, ona bax,
Arabanı çuxurlara çarpacaq.
Çolaqmısan-nədir, ey qanmaz heyvan?!
Dikdə neylər, enişdə böylə olan?
Nə yaxşı ki, gündüz imiş, ey naşı,
Bacarığın ki yoxdur, get, su daşı!
Biz aşağı enəndə bir dayan, bax,
Sən deyilik, vaxta qiymət qoyaraq
Arabanı toxundurmadan daşa,
Dağ başından endirərik birbaşa.
Kəhər birdən arabanı sürüdü;
Kələ-kötür yolları toz bürüdü.
Bir qayaya toxundu birdən-birə...
Çevrilərək yıxıldı daşlıq yerə.
О lovğa at buna heç baxmayaraq,
Arabanı sağa-sola çarparaq,
Sürüklədi özü ilə bərabər.
Yükü ağır, işləməyir həm təkər,
At dartınır о yana, gah bu yana.
Öz yanında qiymət qoyub zamana,
Dörd ayağa götürülmüş, hey şıraq,
Şıraq! Onu çuxurlara çarparaq.
Birdən dərin arxa saldı о kəhər,
Əlvida, ah, əlvida, ey dibçəklər!