Şeirlər

Zahid Xəlil. Nərgizgülü və qış

Qış yenə təbiətə
Topla, tüfənglə gəldi.
Qılıncını sıyırdı
Qarla, küləklə gəldi.
 


Qar üstə gülümsünən
Nərgizə bax, nərgizə.
Şeh kimi şölə saçır,
Ləçəkləri təptəzə.


 

 

Arabir külək vurub
Tellərini əsdirir,
Günəşin şöləsini
Ləçəyində gəzdirir.


 
Qışın tən ortasında
Parıldayan yazdı o.
Torpağın qızıl sözü
Qızıl kimi qızdı o.


 
Onu dondura bilmir
Qışın soyuq nəfəsi,
O qar üstə uyuyan
Günəşin son şöləsi.


 
"Bu şaxtaya, bu qara
Dözməz hər qız" dedilər.
Elə buna görə də
Ona "Nər qız" dedilər.


 
Öpdülər, oxşadılar,
"Nər qız", "Nər qız" dedilər.
Lap axırda yorulub
Ona "Nərgiz" dedilər.


 
Onun zərif ətrini
Yayır ətrafa külək.
Qar bir az da güclənir
Sanki vəcdə gələrək.


 
Buludlar Yer üzünə
Qardan köynək toxuyur.
Nərgiz yaz paltarında
Qışa meydan oxuyur.