Damla anası Bulud ilə səmada o tərəf bu tərəfə yellənir, sevinc hissi ilə bir- birini qucaqlayırdılar. Ana bulud:

 

-Gözəl damlacığım biz aşağı düşəndə əlimi buraxma, bir yerdə düşüb bir yerdə də qayıdarıq.

 

-Yaxşı anacan! - deyib Damla anasını bərk-bərk qucaqladı. Elə qorxuram ki, birdən səndən ayrı düşərəm.Keçən dəfə külək məni çox uzağa apardı.Səni itirməkdən qorxuram anacan.

 

Ana bulud gülümsədi:

 

-Qorxma səni qucağımdan yerə qoymayacağam.

 

Onlar səmada yellənə-yelənə gah o tərəfə, gah bu tərəfə axıb gedirdilər. Küləyin xəfif mehi sanki onlara laylay deyirdi. Damla ana Buludun qucağında mürgüləyirdi. Elə bu vaxt ildırım şaqqıldadı.Buludlar sürüşüb bir- biri ilə toqquşdu. Yağış yağmağa başladı.

Toqquşma qəfil baş verdiyindən Damla anasının qucağından atılıb çox uzağa, taxıl zəmisinə düşdü:

 

-Ana,ana deyib haray çəkdi Damla.

 

Amma anası hay vermədi.Qarışqa taxıl zəmisindən bir buğda götürüb harasa tələsirdi.Damlaya hirsli- hirsli dedi:

 

-Nə ziyanxor damlasan bu dənəni bura qədər min-bir əziyyətlə gətirmişəm.Yuvama lap az qalıb. Bax ayağım sürüşür apara bilmirəm.Niyə torpağı yaş elədin?

 

-Aaa sən mənə təşəkkür etməkdən hələ minnət edirsən.Mən Damla olmasam bir dənə də olsa buğda cücərməz.

 

Qarışqa azacıq fikrə getdi... Deyəsən səhv elədiyini başa düşmüşdü. Damla isə qarışqaya tərəf dönüb:

 

-Anamı görməmisən?- dedi.

 

-Yox heç kimi görməmişəm. Heç sənin ananı da tanımıram.

 

-Mənim anam Buluddur. Nə olar görsən de ki, Damla səni axtarır.

 

Qarışqa buğda dənəsini var gücü ilə götürüb başına qoydu. Dərindən nəfəs alıb dedi:

 

-Səmaya bax gör nə qədər bulud var. Yəqin oradadı.

 

Damla yuxarı baxıb kədərlə dedi:

 

-Yox orada deyil çox baxdım görmədim. Axı haraya getdi anam.

 

-Daha orasını bilmirəm. İmkan ver buğdamı aparım...

 

Qarışqa ağır addımlarla getdi. Damla onun dalınca baxıb xeyli güldü. Yer palçıq olduğundan qarışqa çətinliklə yeriyirdi...

 

Elə bu vaxt səmada Günəş göründü.Damla istidən buxara çevrilib səmaya qalxdı.Orada var gücü ilə qışqırdı:

 

-Ana, ana hardasan?

 

Lakin səsinə səs verən olmadı. Damla çox kədərli idi.

 

Buludlardan bir dedi:

 

-Gəl mənim qucağlma bir az dincəl. Sonra bir yerdə ananı axtararıq.

 

Damla kövrəldi:

 

-Yox mən anamı istəyirəm...

 

Elə bu vaxt yenə buludlar küləyin təsirindən bir- birinə dəydi. Yağış başladı. Damla sürətlə yerə endi...

 

Bu dəfə meşəyə düşdü. Bir anın içində dəhşətli nərilti eşitdi. Təəccüblə boylandı. Pələng gözəl bir ceyranı ağaca dirəyib var gücü ilə bağırırdı:

 

-Sən nə cürətlə mənim ətrafımda dolanırsan?

 

Ceyran o tərəf bu tərəfə baxıb imdad diləyirdi. Damla tez hoppanıb pələngin ayağının altını islatdı. Pələngin ayağı sürüşdü və dərəyə yuvarlandı. Ceyran sürətlə qaçıb getdi.

 

-Heç təşəkkür eləmədi- deyə Damla təəccübləndi.

 

-Mən onun əvəzindən sənə çox təşəkkür edirəm. Nə xeyirxah Damlasan sən.

 

Damla yuxarı baxdı. Ağacın lap başında gözəl bir quş ona baxıb gülümsəyirdi.

 

Damla çox sevindi, o da öz növbəsində quşa təşəkkür elədi:

 

Çox sağ ol amma mən gəlməsəydim yəqin pələng ceyrana bir xətər yetirmişdi. Nə əcəb sən ceyrana kömək etmədin?

 

-Mən necə kömək edim? Axı pələng çox nəhəngdi mənim ona gücüm çatmaz.

 

-Hə düz deyirsən o çox yekədi.

 

Pələngin hələ də nəriltisi gəlirdi. Damla dərəyə boylanıb dedi:

 

-Bir şey olmadı ki?

 

Pələng qısqırdı:

 

-Ayağımın altın sürüşkən eləyib məni dərəyə yuvarladıb, hələ soruşur ki, bir şey olmadı?

 

Damla güldü:

 

-Mən xeyirxaham ona görə də ceyranı xilas elədim.Mənə qulaq as bir söz soruşum de görüm anamı görmədin?

 

Pələng ayağa qalxıb dedi:

 

- Yox görməmişəm, nə yaxşı ki görməmişəm. Sən ayağımın altını sürüşkən elədin, anan da yəqin məni seldə boğar...

 

Damla ucadan güldü:

 

- Nə danışırsan? Mənim anam çox xeyirxahdı.O bütün təbiəti quraqlıqdan qoruyur.Meşədəki heyvaları su ilə təmin edir...

 

Damla pələnglə sağollaşıb sıx kolluqla irəliləyirdi. Meşənin füsunkar təbiəti ona xoş təsir bağışlasa da elə hey gözləri ilə anasını axtarırdı..

 

Damla hoppanıb palıd ağacının lap başına çıxdı.Oradan Günəşə dedi:

 

-Nə olar məni göyə apar. Anamın yanına.

 

Günəş gülümsədi:

 

-Səni bu dəqiqə buxarlandırıb səmaya apararam. Amma ananı səmada görmədim.O deyəsən dənizə düşüb.

 

-Gözəl Günəş nə olar dənizi azacıq buxarlandır.

 

-Yaxşı -deyib qəh-qəhə çəkdi Günəş və isti şəfəqlərini dənizə tərəf ələdi. Günəşin ehtimalı düz çıxdı. Ana bulud dənizdə imiş. O buxarlanıb göyə qalxdı. Günəş tez su damlasını isidib buxarlandırdı. Ana buludla su damlası bir birinə qarışdı. Onlar sevinclə qucaqlaşdılar.Qəh -qəhələri bütün səmanı bürüdü.Günəş sevinə -sevinə onlara baxır,isti şəfəqlərini yer üzünə səpələyirdi.

23.02.2023