Bir gün Buluş bərk acımışdı. Ora-bura baxıb yeməyə bir şey axtarırdı. Elə bu vaxt gözü qurbağaya sataşdı. Tullana-tullana harasa gedirdi. Cəld hoppanıb qurbağanın qabağını kəsdi:

– Miyo, miyo, acımışam, səni yeyəcəm!

Qurbağa qorxudan tit-tir əssə də, özünü o yerə qoymayıb dedi:

– Deyəsən, məni siçanla səhv salırsan!

 –Mən səni yaxşı tanıyıram, sən qurbağasan.

– Elə isə mənim qabağımı niyə kəsmisən?! Mən ki siçan deyiləm, yeyəsən. Axı mən qur-qur qurbağayam.

– Bu dəqiqə elə acam ki, mənim üçün fərqi yoxdur, ya sən, ya siçan.

Qurbağa gördü ki, Buluş onu həqiqətən yemək istəyir. Tez ətrafa göz gəzdirdi. Gözünə yaxınlıqdakı böyük kaktus gülü dəydi. Cəld tullanıb özünü onun budaqları altına saldı. Balaca olduğu üçün kaktusun tikanları ona batmadı.

Buluş isə ha əlini uzatdısa da, tikanlar ona imkan vermədi. O, bərk hirsləndi.

– Tez ol, çıx, – deyib qışqırdı.

Qurbağa qəhqəhə çəkdi:

– Qur, qur, qur.

Get özünə tələ qur.

Buluş bir az da əsəbiləşdi. Axı yeməyini əldən buraxmışdı. Burnunu kaktusun dibinə soxub qurbağanı ağzı ilə tutmaq istədi. Bu dəfə tikanlar onun üz-gözünə batdı. Çığırtısı ərşə qalxdı. Ufuldaya-ufuldaya oradan uzaqlaşdı.