Təbriz şəhərində bir qoca vardı,

Gecələr yatmayıb oyaq qalardı.

Bir gecə gördü ki, kəməndlə oğru

Dırmaşır sürətlə düz dama doğru.

O, səs-küy qoparıb xalqı oyatdı,

Gələnlər ağaca, daşa əl atdı.

Oğru görüb adam tutub hər yanı,

Qorxuda-xətərdə qalıbdır canı.

Yalnız bir tərəfdən yolu açıqdı,

Sürətlə əkilib aradan çıxdı.

Yumşalıb qocanın qəlbi oldu mum,

Düşündü: oğrunu mən etdim məhrum.

Qaranlıqda  dönüb başqa tərəfdən,

Oğruya yanaşıb dedi: dostum, mən 

Səndəki cürətə olmuşam heyran,

Hələ görməmişəm sənin tək insan.

İgidlik ikidir: biri düşməni

Mərdliklə əzməkdir, ikinci, səni

Düşmən bürüyəndə qaçmaqdır əlac,

Gərək etməyəsən ömrünü tarac.

Səndə var dediyim bu iki xislət,

Həm çeviklik, həm də yaxşı cəsarət.

Xətadan-bəladan var əmin yerim,

Kərəm qıl, gəl gedək sənə göstərim.

O bir saraydır ki, bağlı hər yanı,

Heç kəsin o yerə gəlməz gümanı.

Qoyum bir-birinin üstə neçə daş,

Çıx mənim çiynimə saraya dırmaş.

Əlinə nə keçdi ordan çırpışdır;

Əliboş dönməkdən məncə bu xoşdur.

Şirin dilə tutub qoca oğrunu,

Öz evinə tərəf apardı onu.

Qəlbi açıq qoca evdə nə vardı, 

Oğruyçün  tulladı, oğru apardı.

Dedi:qaç, dayanma, ol duman, tüstü,

Canını xətərdən qurtar əlüstü.

Oğru qaçdı, qoca səs-küy qopardı.

Dedi, var-yoxumu oğru apardı.

Oğru dolu getdi, qoca oldu şad

Ki, bir avaranı eyləyib dilşad. 

Yaxşının əlindən yaxşılıq gələr,

Yaman adamı da xoşbəxt istəyər.