Qədim zamanlarda Nardaran qalasının yaxınlığında Piri baba və onun nəvəsi Əhməd yaşayırdı. Piri baba bağban idi.

Bir gün səhər baba və nəvə qumun üstündə bir neçə insan ləpiri gördülər. Onlar ləpirlərin izi ilə bir qayanın yanına çatdılar. Burada yalnız bir insan ləpiri qalmışdı. Baba ləpirlərin hara gedib çıxdığını soruşdu. Məlum oldu ki, ləpirlərdən biri var-dövlətin, o biri xoşbəxtliyin, digəri dostluğun ardınca gedirmiş.

Əhməd cavab verdi:

- Baba, gəl var-dövlətin, ya da xoşbəxtliyin yolu ilə gedək.

Piri baba dedi:

- Bala, gəl biz dostluğun yolu ilə gedək. Bir gün var-dövlət, xoşbəxtlik əldən gedə bilər. Dostluq isə hər zaman sənə lazım olar. Əsl dost səni tək qoymaz.

Əhməd dostluğun yolu ilə getdi. O istəyirdi ki, çoxlu dostu olsun.