Biri vardı, biri yoxdu, bir nəğmə vardı. Bu nəğmə xoşbəxtlik haqqında idi. O, gündüz dildən-dilə düşdü, hər tərəfi dolandı. Axşamüstü yorulub yatmaq istədi.

Toma yeni və daha mühüm bir dərd üz verdiyindən o öz həyəcanlı sirrini bir qədər unutmuşdu; Bekki Tetçer artıq məktəbə gəlmirdi. Tom öz məğrurluğuna üstün gəlmək üçün bir neçə gün öz-özü ilə mübarizə etdi Bekkini unutmaq istədi, nəhayət, dözə bilmədi.O, gecələri qızın yaşadığı evin ətrafını dolaşmağa başladı. Tom özünü çox bədbəxt hiss edirdi. Bekki xəstələnmişdi. Birdən o ölsə necə olacaqdır? Bu fikir onun bütün ümidlərini boşa çıxarırdı. O, artıq nə müharibə, nə də dəniz quldurları ilə maraqlanırdı. Həyat onunçün bütün gözəlliyini itirmiş, yalnız qüssə və ələm qalmışdı. O, diyircəyini və ağacını da bir tərəfə tulladı, artıq bu da Tomu əyləndirmirdi.   

Günortaya yaxın birdən-birə bütün şəhəri qorxunc bir xəbər bürüdü. O zamanlar heç kəsin təsəvvür etmədiyi teleqrafa belə ehtiyac yox idi; xəbər ağızdan-ağıza, dəstədən-dəstəyə, evdən-evə yayılaraq bütün şəhəri bürüdü. Aydın məsələdir ki, müəllim dərsin yarısında şagirdlərini evə buraxdı; əgər belə etməsəydi, bu, çox qəribə görünə bilərdi.   

Keçmiş zamanlarda qədim bir şəһərdə yoxsul bir çəkməçi yaşayırdı. Günlərlə yol kənarında, qollu-budaqlı bir ağacın altında oturub kasıblara başmaq yamarmış.

Hər iki uşaq qorxudan nəfəsləri kəsilə-kəsilə var gücləri ilə şəhərə tərəf qaçırdı. Arabir, onları qovurmuşlar kimi, qorxa-qorxa dönüb dala baxırdılar. Qaranlıqda qarşılarına çıxan hər bir kötüyü adama, düşmənə oxşadaraq, qorxularından ölürdülər; onlar şəhərin lap yaxınlığındakı tənha evlərin yanından keçdikdə itlər ayılıb hürüşməyə başladılar, bunu eşidən uşaqlar sanki qanad açdılar. 

Bu gecə Tom ilə Sidi həmişə olduğu kimi saat onun yarısında yatmağa göndərdilər. Onlar gecə duası etdilər, Sid tezliklə yuxuya getdi. Tom isə gözləri açıq yerinin içində uzanaraq, böyük səbirsizliklə işarə gözləyərdi. Artıq ona elə gəlirdi ki, hava yavaş-yavaş qaralmağa başlayır, lakin elə bu zaman saatın on dəfə vurduğunu eşitdi. Bədbəxtliyə bir bax, Tom Sidi oyatmaqdan qorxaraq, yerinin içində ürəyi istədiyi kimi qurdalana da bilmirdi. O, sakitcə uzanıb gözlərini qaranlığa zilləmişdi. Ətrafı cansıxıcı bir sükut bürümüşdü. Yavaş-yavaş bu qaranlıq içərisində çox əhəmiyyətsiz və güclə seçilə bilən səslər eşidilməyə başlandı. Saatın çıqqıltısı eşidildi, köhnə tirlər sirli-sirli səslənməyə başladı.