Bir zamanlar Xoşbəxt Şahzadənin heykəli var idi. Heykəl hündür bir sütunda dayanmış, səs-küylü bir şəhəri seyr edirdi. Xoşbəxt Şahzadənin heykəli adi bir ad deyildi. Xoşbəxt Şahzadə kimi tanınan mərhum Şahzadənin xatirəsi olaraq hazırlanmışdı. Bu heykəl incə qızıl təbəqə ilə örtülmüş, gözləri üçün safir və qılıncının dəstəsini bəzəyən incə yaqut ilə bəzədilmişdi.

Şahzadə heç vaxt kədər və ağrı olmadığı qala həyatından başqa heç bir şey yaşamamışdı və həyat olduqca mükəmməl görünürdü. Ancaq Xoşbəxt Şahzadə şəhərdəki insanları heykəl kimi seyr edərkən həyatın fərqli bir yanını gördü. Şəhərin əhalisi kasıb idi və tez-tez soyuq və ac qalırdılar. Zənginlər kasıblarla pis rəftar edərdi və bir çox adi xalq arasında əziyyətlər verilərdi.

Qış yaxınlaşdıqca, Xoşbəxt Şahzadə cənuba köçdükləri üçün sürülərinin arxasında qalan kiçik bir qaranquşla tanış oldu. Balaca qaranquş gecə yarısına qədər çox yorğun idi və o uğurlu Xoşbəxt Şahzadənin gözəl heykəlinin üzərində istirahət etməyə qərar verdi.

Ertəsi səhər qaranquş qəribə bir şey gördü. Şahzadənin ağladığını gördü. Narahat olan qaranquş Şahzadədən nə olduğunu soruşdu. Şahzadə ona xəstələnmiş və heç bir yeməyi və ya ona baxacaq bir kimsəsi olmayan kiçik bir uşağı görə bildiyini söylədi. Kiçik qaranquşa bir xahiş irəli sürdü, qılıncının dəstəsindən yaqut götürməsini və xəstə balaca uşağa verməsini xahiş etdi. Qaranquş Şahzadənin şəfqətindən təsirləndi və istədiyini yerinə yetirməyə razı oldu.

Ertəsi gün Şahzadənin kiçik uşaq üçün başqa bir xahişi var idi. Şahzadə, kağızlarla örtülmüş bir masaya söykənən bir gənci görə bildi. Gənc adam Teatrın direktoru üçün bir tamaşa bitirməyə çalışırdı, amma yazmaq üçün çox soyuq idi və çox acmışdı. Qaranquş Şahzadədən o adam üçün başqa bir yaqut götürüb götürməyəcəyini soruşdu. Ancaq Şahzadə cavab verdi ki, yaqut qalmayıb. Qalan yalnız Hindistandan min il əvvəl gətirilən nadir sapfirlərdən hazırlanmış gözləri idi. Şahzadə qaranquşdan safirlərdən birini qopararaq kişiyə aparmasını istədi ki, onu satıb yemək və odun alsın pyesini yazsın.

Qaranquş sapfiri götürüb gəncin yanına qoydu. Qaranquş, dostları ilə birlikdə olmaq və qışı geridə qoymaq üçün Misirə getməyə hazır idi. Lakin Şahzadə ondan daha bir gecə qalmasını istədi. Qaranquş könülsüz razılaşdı.

Ertəsi gün Şahzadənin qaranquş üçün başqa bir xahişi var idi. Küçələrdə gəzən, kibrit satan kiçik bir qızı gördü. Palto almağa pulu olmadığından soyuqda titrəyirdi. Şahzadə Qaranquşdan digər safirini gözündən qoparıb balaca qıza verməsini, özünə isti paltar almasını istədi. Köçməyə gecikməsinə baxmayaraq, kiçik qaranquş razılaşdı və Şahzadənin istədiyi kimi etdi.

Kiçik Qaranquşun ürəyi hər yaxşı işdən istiləşsə də, qısa müddətdə dostu Xoşbəxt Şahzadənin kor olduğunu başa düşdü. Sadiq bir dost olan Qaranquş, Şahzadəyə onu tərk edə bilməyəcəyini və orada qalacağını və gözü olacağını söylədi. Qaranquş Xoşbəxt Şahzadə üçün şəhərdə bir saat saxladı və köməyə ehtiyacı olan birini görsəydi Şahzadəyə xəbər verərdi. Şahzadə daha sonra qaranquşdan cəsədini örtmüş bir qızıl təbəqə götürüb ehtiyacı olan şəxsə çatdırmasını istəyərdi. Sədaqətlə, kiçik qaranquş bunu etdi.

Tezliklə Xoşbəxt Şahzadə bütün zərifliklərindən məhrum edildi və donuq görünməyə başladı. Şəhərin ehtiyaclı insanlarına çatdırmaq üçün heç bir şey qalmadı, indi soyuq və yorğun olan kiçik Qaranquş, Xoşbəxt Şahzadənin ayaqlarına yıxılaraq dinc şəkildə öldü. Sadiq dostunun öldüyünü anladıqdan sonra Xoşbəxt Şahzadənin içindəki metal ürək parçalandı.

Şəhər sakinləri Xoşbəxt Şahzadə və Qaranquşun yaxşılıqlarının heç birindən xəbərdar deyildilər və Xoşbəxt Şahzadənin indi püskürən heykəlindən qurtulmağa qərar verdilər. Heykeli yıxıb sobada əritdilər. Balaca Qaranquş  isə torpağa basdırıldı.

Öldüklərinə baxmayaraq, kiçik qaranquş və Xoşbəxt Şahzadənin ürəkləri birlikdə, xoşbəxt və azad yaşadıqları cənnətdə qovuşdu.