Bir gün Bəhlulun qardaşı ona deyir:

Bəhlul Danəndə yol ilə gedirmiş, görür ki, onun tanıdığı bir adam qılıncını siyirib bir kəndlini öldürdü, özü də qaçıb getdi. Bəhlulu fikir götürür ki, ay aman, bu binəvanın günahı nə imiş ki, onu öldürdülər? İndi baxacağam, görüm dünyada haqq-ədalət varmı? Varsa, adam öldürəni tapıb cəza verəcəklər, yoxsa, onda bu bədbəxtin qanı batacaq, haqsızlıq qalib gələcək.   

Molla şəhərə gəldiyi günlərin birində gəzərkən çox böyük və gözəl bir bina görür. Bina Mollanın o qədər xoşuna gəlir ki, bir neçə dəqiqə durub heyran-heyran tamaşa eləyir. Sən demə, bu bina şəhərin darğasının eviymiş. Mollanın belə diqqətlə evə baxdığını görüb, qoltuqlarının altı şişir. Onu dolamaq məqsədilə yanaşıb soruşur:  

Mollanın həyətində bir əncir ağacı var imiş. Günlərin birində ağac çox gözəl bar verir. Molla fikirləşir ki, əncirdən padşaha nübar aparsın.  

Günlərin birində iki nəfər gəlib Bəhluldan xahiş edirlər ki, atamız rəhmətə gedib, amma kənddə molla yoxdur, bəlkə, sən cənazənin üstə Quran oxuyasan. Bəhlul əvvəlcə bu təklifdən boyun qaçırır. Kişilər əl çəkmirlər. Zorla Bəhlulu yola gətirirlər. Lakin o deyir:

Günlərin birində saray adamları xəlifəyə deyirlər ki, necə olsa da, Bəhlul sənin rəiyyətindir. Heç nə ilə məşğul olmur, təlxəklik edir, başı bir işə qarışsa, bəlkə ağıllana. Çağır ona nəsihət elə, bir az da puldan-paradan ver, qoy varlansın, dərdi-qəmi azalsın. Padşah onlara nə qədər dedisə ki, Bəhlul sözümə baxmayacaq, heç kim inanmadı. Axırda padşah onların yanında evin bir küncünə qızıl tökdürdü, o biri küncündə isə manqalda kabab bişirməyi əmr etdi. Bu tərəfdən də Bəhlulun dalınca adam göndərib onu çağırtdırdı. Bəhlul içəri girən kimi xəlifə öyüd-nəsihətə başladı: