Baһar tәzәcә girmişdi. Haşım baba evlәrinin dalındakı bağçada yer bellәyir, lәk qayırırdı.

Qışın orta ayı idi. Soyuqdan qaçıb evlərdə gizlənmişdi. Hacı Səmədin külfəti isti otaqda süfrənin başına cəm olub, yemək üçün onu gözləyirdi. O isə o biri otaqda öz işi ilə məşğul idi.

Camaat görkəmcə çox mehriban bir qocanı və ondan bir qədər cavan olub əli sarıqlı, qəşəng bir centlmeni araya alıb gətirirdi. Hamı elə qışqırır və qəhqəhə çəkib gülürdü ki, daha deməyə belə gəlməzdi! Həm də yaman məsxərə edirdilər. Mən bunda heç bir gülməli şey görmürdüm, kral və hersoq da gülmürdü; mən, sözün düzü, belə düşünürdüm ki, onlar qorxub özlərini itirəcəklər. Ancaq qətiyyən belə olmadı, onlar zərrə qədər də qorxmadılar. Hersoq yalandan özünü elə göstərirdi ki, guya nə olduğunu heç başa  üşmür.

Naibәnin babası axşamdan tapşırmışdı ki , buğdadan, darıdan yuyub tәmizlәsinlәr, aparıb dәyirmanda üyüdәcәkdir. Ona görә dә Hürü nәnә dәni yuyub, qurutmaq üçün palazın üstünә sәrmişdi. O, balaca nәvәsi Naibәnin dә әlinә bir çubuq verib demişdi ki, toyuq-cücәni yaxına buraxma!

Bir dəfə dovşan çox fikirləşdi, az fikirləşdi, axırda belə qərara gəldi ki, gedib Kirpi ilə dostluq etsin. "О öz tikanları ilə məni qoruyar, mən də cəld qaçıb yaxınlıqda nələr baş verdiyini ona söyləyərəm. Bax buna deyərəm, dostluq!" Dovşan bu fıkirdən necə sevindisə fişəng kimi yerindən götürüldü. Sağsağan Dovşanın belə qaçmağından şübhələnib soruşdu:  

Uzaq keçmişdə gözəl, sərvətləri bol bir məmləkətdə oğuz tayfaları yaşardı. Qədim vaxtlardan bu tayfaların sakinləri dəmirçilik, qalayçılıq, misgərlik, dülgərlik, dabbaqlıq, xalçaçılıq, toxuculuq və dulusçuluqla məşğul olardılar.Tayfalar öz məşhur sənətkarları ilə seçilərdi. Murad adlı bir dulusçu kuzələrin, bardaqların, səhənglərin, cürdəklərin, parçların üstünə vurduğu naxışlarla ad çıxarmışdı. O tayfa başçısının qızı Mələyi sevirdi. Hər gün onun eşqilə yaşayır, qızıl əlləri ilə gildən düzəltdiyi qablara sehrli naxışlar vururdu.