Cəvahir Tanrıverdi. Aytacın arzusu
Hələ təzəcə dörd yaşı tamam olmuşdu Aytacın. Onu hər zaman kəpənəklərin gözəlliyi valeh edirdi. O, kəpənəkləri dünyanın ən gözəl canlısı hesab edirdi. Hətta kəpənəklərin gözəlliyinə o qədər valeh olurdu ki, - “Aytac, sən böyüyəndə kim olmaq istəyirsən?”,- sualına da – “kəpənək olmaq istəyirəm”, - cavabını verirdi. O, qardaşının köməyi ilə bağda, bağçada çiçəklərin üzərinə qonmuş kəpənəklərdən ən azı birini tutub evə gətirər və onu, anasının narazılığına baxmayaraq, bir ağzı bağlı qabda saxlayardı. Lakin səhər açılanda onu ya halsız, ya da ölmüş halda görərdi. Aytac bu hala nə qədər məyus olsa da, vərdişindən əl çəkmirdi.