Mənəm-mənəm deyənlərin inanma çox da qovluna!  M.Ə.Sabir  

Gecənin bir aləmində Durmuş kişi yerindən qalxıb, ətrafa göz gəzdirdi. Axşamkı qaranlıq, ayaqlanan palçıq kimi bərkimiş, qatılaşmışdı. Göz gözü görmürdü. Qardaşı Kərbəlayı Tapdığın üzüm bağı bir ləkə kimi güclə seçilirdi. Hava bürkü idi. Hər şey əriyirmiş kimi, göy yerə qarışmışdı.  

Səfərqabağı istirahət edən xüsusi təyinatlı hərbi kəşfiyyatçılar gecəyarısı “Qalx!” əmri verilən kimi oyandılar. Mayor pəncərəyə yaxınlaşıb pərdələri yoxladı, işığı yandırdı...  

Günlərin yağış günündə Gülçin pəncərədən yağışın yağmasını seyr edirdi. Buludlar ətəklərinə yığdığı nə qədər su varsa, yerə tökürdülər. O bu suyun yağış adlandığını bilirdi. Sözlərin hər birini  yeni-yeni öyrənməyə başlayan Gülçin yağışı diqqətlə seyr edirdi. Yağış asta-asta yağırdı və bir az yağdıqdan sonra dayandı. Günəş isti əlləri ilə torpağa sığal çəkməyə başladı. Bunu görən Gülçin evdən bayıra çıxdı. Baxışlarını səmaya doğru yönəltdi. O, səmada rəngbərəng, sanki göy üzünün belinə dolanmış bir kəmər gördü:  

Sənə kimdən deyim, özümdən. Günlərin bir günündə, qardaş, Bakıda özümə bəzəkli bir otaq düzəltdim.

TƏSADÜF