Cumbulu nağıllar dünyasının birinci qapısından girəndə gördü ki, qəşəng bir qızı saçından asıblar. Tükləri biz-biz оldu.

Biri var idi, biri yox idi, bir tənbəl dovşan var idi. Bir zamanlar bu dovşanın yaşadığı meşədə çox qorxulu bir quraqlıq yarandı.  Yaz gəlib keçsə də, bir damla yağış yağmadı. Susuzluq heyvanları o qədər incitdi ki, onlardan birinin təklifi ilə bir su quyusu qazmağa qərar verdilər və işə başladılar. Bütün heyvanlar, hətta quşlar da gecə-gündüz çalışdılar.  

Bax gözətçi buna deyərəm: qollarını yana açıb düz bostanın ortasında dayanıb. Bir quşun hünəri varsa yaxınlaşsın. Qoruqçu elə bir səs çıxarar ki, quşun bağrı yarılar: cırınq, zaranq, dratax!

İsgəndərin hüzurunda vəzirlər, alimlər, şairlər, sənətkarlar əyləşmişdilər. Hünərdən və sənətdən söhbət gedirdi. Kimi Xorasan xanəndəsinin səsini, kimi İraq çalğıçısının bəstəsini, kimi ərəb dilindəki fəsahəti tərifləyirdi. Rum rəssamı ilə Çin rəssamı arasında mübahisə düşdü.

Kostya hədsiz dərəcədə qənaətcil oğlan idi. Anası ona kağız pul, sikkə verdikdə, onu dərhal pul daxılına qoyurdu. Onun dostu Fedya isə tam əksinə... qəpik-quruşu olan kimi mütləq bir şey alırdı: ya göyərçinlər üçün taxıl, ya balıqlar üçün yem, ya da itlər üçün kolbasa.

İnsan-qəribə məxluqdur. Yox ağlım kəsmir ki, o, meymundan əmələ gəlsin. Qoca Darvin bu məsələdə, deyəsən, bir balaca ağ eləyib. Çünki insanın hərəkətləri necə deyərlər, xalis insan hərəkətləridir, heyvanlar aləminə heç bir dəxli yoxdur. Məsələn, əgər heyvanların öz dilləri olsaydı, inanmıram, onlar bu yaxınlarda eşitdiyim söhbəti özlərinə rəva bilərdilər.