DAHA YAZMAĞA BİR ŞEY YOXDUR  

Səhər yeməyindən qabaq qoca yenə şəhərə getdi, lakin bu dəfə də Tomu tapa bilmədi; onların hər ikisi fikirli halda stolun arxasında dinməzcə oturmuşdu, çox kədərli görünürdülər, demək olar ki, heç bir şey yeməmişdilər, qəhvələri də fincanlarda soyuyub qalmışdı. Birdən qoca dedi:   

Mən doktoru yuxudan ayılarkən gördüm ki, bu qoca, zahiri görkəmdən xoşagələn və mülayim bir adamdır. Mən ona dedim ki, dünən qardaşımla birlikdə İspan adasında ov edirdik, orada bir sal tapıb onun üstündə gecələməyə qaldıq, gecə yarı qardaşım, görək ki, yuxulu-yuxulu tüfəngi bilməyib itələmiş, güllə açılıb onun ayağına dəymişdir; indi doktordan xahiş edirik ki, oraya gedib onun yarasına sarısın, amma bu  barədə heç kimə bir söz deməsin, çünki biz elə bu axşam evə qayıtmaq istəyirik, qohumlarımız isə hələ heç bir şey bilmirlər.   

Artıq yazın xoş, ilıq nəfəsi duyulurdu. Əkinçi əkin işlərinə hazırlaşırdı.

Belə deyirlər ki, bir bağban varmış. Bu bağbanın gözünün ağıqarası bir oğlu varmış. Bu bağban oğluna yaxşı tərbiyə veribmiş. Bir gün bağban həyətində yer belləyəndə bir qara ilanla ağ ilanın bir-birinə sarmaşıb yatdığını görür. Bağbanın ağ ilanın qara ilanla sarmaşıb yatdığına acığı tutur, o bel ilə qara ilanı vurmaq istəyir, bel ağ ilana dəyir. 

Biri var idi, biri yox idi, Hatəm adlı bir cavan oğlan var idi. O, anası ilə birlikdə yaşayırdı. Hatəmin bir iti, bir keçisi, bir toyuğu var idi. Bütün ili hər gün toyuq bir yumurta, keçi də bir sərnic süd verirdi. Bu südlə yumurta ana-balanı el-elə, baş-başa dolandırırdı. Hatəm toyuğa sarı buğda, keçiyə qara yonca, itə isə san fətir yedirirdi.