Tülkü kirpidən ayrıldıqdan sonra xeyli vaxt gəzib yemək axtardı. Amma heç bir şey tapa bilmədi.  

Həkan-həkan içində, qoz girdəkan içində, dəvə dəlləklik eylər, köhnə hamam içində.  

Qış aylarıydı.  Külək göydəki topa- topa buludları hara gəldi qovurdu. Havaların belə sərt və küləkli keçməsindən bilmək olurdu ki, tezliklə qar yağacaqdır. Belə günlərin birində, Teymur qoyunları çayın kənarındakı şamçada otarırdı. Qoyunlar, şaxta vurub yerə tökmüş yarpaqları acgözlülüklə gəvələyirdilər.   

Biri vardı, biri yoxdu. Bir dana, bir keçi, bir qoyun yoldaş olub yolnan gedirdilər. Gəldilər çıxdılar bir arxın qırağına, gördülər bırda bir əyri söyüd ağacı var. Keçi dırmaşdı söydün lap başında durdu. Qoyun da gücün-gücün çıxıb bir qanatda durdu. Dana da bir qanadın üsdə özün sərdi.

Uğur heyvanları çox sevirdi və onlarla yaxşı yola gedirdi. Həyətdəki ağquyruqlu xoruz onun lap  köhnə dostu idi: yumurtadan çıxandan bələd idi ona. Hər dəfə yemək zamanı boşqabında onun üçün pay saxlayıb səsləyərdi. Ağquyruq da səs- küylə qaqqıldayıb toyuqları başına yığardı, özü tək yeməzdi mükafatını. O, Uğur yatan otağın pəncərəsini tanıyırdı. Gündə üç dəfə pəncərənin altındakı taxçaya qonar, boğazını uzadıb uzun bir züy tutardı.